Cape Trib & Great Barrier Reef!

Inmiddels zit ik in Airlie Beach op mijn gemak op een bankje , al uitkijkend over het water van de Whitsunday Islands voor me, met een milde heimwee naar Cairns. Want daar heb ik afgelopen week een enorm leuke tijd gehad…

Zaterdag 3 juli ben ik samen met Sascha naar Cairns gevlogen. ’s Avonds kwamen we aan bij ons hostel. Er was een fout gemaakt bij de reservering, waardoor we een nacht op een twee persoonskamer konden slapen in plaats van een vierpersoons-. Niet verkeerd dus. ’s Ochtends vroeg alsnog verhuisd naar de juiste kamer en daarna snel vertrokken omdat er een tour op ons wachtte. In een busje met ongeveer 24 personen hebben we die dag zo’n 300 km afgelegd in de buurt van Cairns. Via een kustroute (genaamd Cook highway, hoe kan het ook anders) naar Port Douglas gereden en vandaar uit naar de Daintree River. Onderweg vertelde de chauffeur, die tevens tourguide was, honderduit over de omgeving en de geschiedenis. Bij de Daintree River werden we op een boor gezet waarmee we op zoek gingen naar krokodillen op de rivier. Aangezien het die dag niet erg warm was viel de opbrengst mee, maar toch hebben we nog 4 krokodillen van dichtbij mogen bewonderen. Na de Daintree River zijn we dieper het regenwoud ingereden. Het licht nam al snel af en de weg liep steeds vaker langs hoge rotswanden en kliffen (zonder railing, want we zijn wel in Australië). In het regenwoud hebben we een korte bushwalk gedaan waarbij we uitleg kregen over de planten en dieren in het regenwoud. Vervolgens zijn we weer in de auto gestapt en naar Cape Tribulation gereden: dat is de plek waar captain James Cook voor het eerst aankwam in Australië. De kaap zelf stelt niet heel veel voor, maar het strand ontmoet op die plek wel het regenwoud, wat een bijzondere aanschouwing is. Bij Cape Trib hebben we lekker geluncht en daarna zijn we weer in de auto gestapt. Ik wilde heel graag Cassowaries zien, dat zijn vogels die verwant zijn aan de emoe en erg zeldzaam zijn. In het hele regenwoud, dat 40.000 km beslaat zijn er nog maar 60 te vinden. De chauffeur had ons al verteld dat als we ze zouden zien ze net voor onze auto de weg over zouden moeten steken en die kans was echt nihil. Maar halverwege onze tocht naar de Look Out waar Steve Irwin is overleden stond de chauffeur ineens keihard op de rem. Er staken vlak voor de auto 2 cassowaries over! En nog een mannetje en een vrouwtje ook, dat komt helemaal nooit voor. Foto’s maken van de vogels is niet echt gelukt: na een paar tellen waren ze in het dichtbegroeide regenwoud verdwenen en was er geen spoor meer van ze te vinden. Wel kreeg ik ineens een enorme adrenaline kick doordat ik die vogels had gezien en zat ik half te stuiteren in de bus. De chauffeur/guide heeft ons daarna als verrassing naar een ijsfabriek in het regenwoud gebracht waar ze ijs maakten van de vruchten die op dat moment in het regenwoud voor handen zijn. Dat was erg lekker: 4 verschillende smaken ijs die ik nog nooit had geproefd (met uitzondering van kokos) en die ik waarschijnlijk ook nooit meer zal proeven omdat die alleen daar voor komen. Aan het eind van de middag doorgereden naar Port Douglas en daar nog een halfuurtje rondgehangen. Uiteindelijk waren we rond een uur of 6 terug in Cairns, waar we boodschappen hebben gedaan en op de Night Markets hebben rondgelopen. Cairns zelf is niet groot, maar wel heel gezellig met allerlei winkels en promenades met enorme mangrovebomen waar lianen uithangen. ’s Avonds zijn er altijd wel mensen op straat te vinden en er zijn veel pubs te vinden. Teruggekomen in het hostel kregen we voedselbonnen voor een gratis maaltijd in een van die pubs, the Woolshed. Daar zijn we heen gegaan en hebben we heel gezellig zitten praten met twee gozers uit Nieuw-Zeeland. Een van hen bleek uit Zuid-Afrika te komen en we hebben de meest hilarische gesprekken gevoerd over de verschillen in het ABN en Afrikaans. Daarna naar het hostel teruggekeerd omdat ik de volgende ochtend al vroeg op moest…

Op maandag begon eindelijk de duikcursus waar ik zo lang naar uit had gekeken. Ik werd opgehaald bij mijn hostel en samen met een aantal andere studenten afgezet bij het duikcentrum. Daar werden we voorgesteld aan onze instructeur en mochten we meteen het klaslokaal in voor de eerste theorielessen en testen. Ook moesten we een medische keuring ondergaan bij een zuster en arts (tijdje terug dat ik in een bekertje heb moeten plassen). Gelukkig werd ik goedgekeurd, wat betekende dat ik door mocht gaan met de lessen. ’s Middags na de lunch mochten we voor het eerst het zwembad in, nadat we onze complete gear in elkaar hadden gezet. Flink wat skills getest en een aantal tests gemaakt. In mijn groep zaten 13 studenten, waardoor we niet om 5u, maar pas na 6en klaar waren met alle opdrachten. Maar de instructeurs waren heel tof en wilden toch alles met de juiste aandacht doen. Uiteindelijk hebben de instructeurs ons afgezet bij onze accommodatie, terwijl dat helemaal hun taak niet was. ’s Avonds weer met Sascha naar the Woolshed vertrokken waar we de twee Nieuw-Zeelanders weer spraken en het goudvissen-racen hebben mogen aanschouwen.

Dinsdag was de tweede dag van mijn cursus. Vandaag begonnen we in het zwembad en moesten we een aantal surface-skills laten zien. Onder water moesten we onze maskers afzetten en opnieuw opzetten, hoveren, zonder masker rondzwemmen en door middel van onze longinhoud onze positie in het water veranderen. Een uitdaging, maar het is allemaal gelukt en dus mocht ik die middag een aantal andere tests en het examen maken. Het eindexamen gehaald en dus was ik deels gecertificeerd! ’s Avonds eerst naar de Reef Teach, waar een marinebioloog alles vertelde over het Reef en de dieren/koraal/planten die je wel en niet mocht aanraken en daarna opnieuw naar the Woolshed. Daar kwam ik ook Matt en Max tegen (oude huisgenoten) en heel gezellig met hun zitten praten over onze reizen. Uiteindelijk iets te laat m’n bed ingedoken, maar gezelligheid is ook wat waard… ’s Nachts opgestaan om naar de voetbalwedstrijd van Oranje te kijken en daarna vroeg de deur uit voor mijn pick-up.

Woensdag zou ik eindelijk de boot op gaan en het Great Barrier Reef zien. We werden met busjes afgezet in de haven waar we op de ReefQuest werden gezet. De ReefQuest is een dagjesboot waar ook veel mensen op meevaren voor een dagje snorkelen. We moesten meteen onze gear in elkaar zetten. Mijn tank had een lek, dus het duurde iets langer bij mij. En daarna bleek dat er ook geen vinnen in mijn maat waren en dat het wetsuit al helemaal te groot was. Maarja, dat hoort er kennelijk bij. Na een tocht van een uur mochten we eindelijk het water in. We werden onderverdeeld in 2 groepen, en mijn groep mocht als eerste snorkelen en zou pas later gaan duiken. Maar toen mocht in eindelijk de oceaan in! En dat was geweldig, al is het even wennen om in zoutwater te duiken (buoyency ligt dan anders). Een aantal tests moeten doen, maar die zijn allemaal goed gegaan en we werden ‘perfecte’ studenten genoemd. Na de lunch hadden we een tweede duik en ook die ging erg goed. Alleen werd na die duik onze groep opgebroken: mijn buddy Sara deed een andere cursus en zou dus niet blijven slapen op de andere boot. Heel jammer, want we waren erg goed op elkaar ingespeeld. Rond een uur of 3 werden we overgebracht naar de OceanQuest, die gestationeerd was op het Norman reef. We kregen een rondleiding over de boot, maar mochten jammer genoeg nog niet deelnemen aan de duiken die dag. Wel mochten we snorkelen en dus hebben we ons meteen in onze wetsuits gehesen en zijn we door Brad, de instructeur, met een bootje ergens op het Reef gedropt. Met het snorkelen had je een geweldig uitzicht over het Reef, en ik heb zelfs een haai gespot. Ook van het sundeck nog een walvis boven het water uit zien komen. Na het snorkelen was het tijd voor het avondeten: een heerlijk buffet. En natuurlijk verbouwde Team Under Water de eetzaal om gezellig met z’n allen aan één tafel te kunnen zitten. Na het avondeten werd de night dive aangekondigd, maar ook daar mochten we nog niet aan meedoen. Het was inmiddels pikdonker buiten en zover je keek kon je alleen de oceaan zien, niks anders. Bij het divedeck cirkelden inmiddels al zo’n 30 haaien rond, wat prachtig was om te zien. En degenen die de night dive gingen doen mochten daar gewoon tussen zwemmen!!! Stuk voor stuk verdwenen de duikers, gewapend met een zaklamp, onder het wateroppervlak. Af en toe zag je een zwak licht uit het water schijnen, maar dat was het. Ik zat heel jaloers naar het water te kijken, maar toen kwam Russell heel enthousiast op me afgelopen. Hij had gesproken met de persoon die de dive logs bijhield en als we onze wetsuits aantrokken mochten we op het divedeck gaan liggen! Met een masker en snorkel op ons hoofd zijn we schouder aan schouder op het divedeck gaan liggen. Dat deck werd ook nog eens naar beneden gehaald waardoor we half in het water lagen. Met ons hoofd in het water tussen de haaien, wat een kick! Razendsnel kronkelden ze voor ons langs, de een met nog meer littekens dan de andere. Maar met een maximale lengte van 210cm, dus no worries. Op een gegeven moment gooide de crew van de boot een stuk vlees in het water en dat was helemaal kicken: alle haaien stoven op hetzelfde punt af en sprongen boven het water uit. Op een gegeven moment belande een van de haaien tussen ons op het divedeck. Dat was wel even schrikken, maar weerhield ons er niet van om in het water te blijven haha. Uitiendelijk kwamen alle duikers uit het water en was het tijd voor dessert.

De volgende ochtend werden we om 6u gewekt om om 6.30 onze eerst duik te hebben. Brad, de instructeur kwam nog even naar me toe: “Sara was really sad that she wasn’t going to have you, Janine.” En ik vond het ook balen dat ik mijn buddy niet meer had. Met de duik ging van alles fout. Ik was niet properly weighted, omdat ik nu een nieuw wetsuit aanhad dat wel perfect zat en waardoor ik meer bleef drijven. En dus kreeg ik een extra gewicht aan mijn riem. Ondertussen was An al bijna op de bodem beland waardoor Brad razendsnel naar beneden moest duiken om haar omhoog te halen. Daardoor heeft hij zijn oren flink verpest en zat ie letterlijk met zijn handen in het haar op de bodem van de oceaan. Vervolgens mochten we nog een aantal tests doen, waaronder het af- en opzetten van het masker en de buddy breathe. Ging op zich wel goed, maar toch kwamen we allemaal wat chagrijnig aan de ontbijttafel te zitten door de slechte start. Na het ontbijt was de tweede begeleide duik min of meer perfect, wat veel goed maakte. En toen we boven kwamen kregen we te horen dat we gecertificeerd waren! En dus konden we van nu af aan alle duiken doen die we wilden, tot een diepte van 18 meter. Ik ben buddies geworden met Julien en dat bleek een goede combo. We vertrokken als groep, maar besloten al snel samen een andere kant op te gaan. En onze ademhaling was grotendeels gelijk, waardoor we even lang onder water konden blijven. Toch was het wel even spannend om zonder instructeur op pad te gaan en op je leven in de handen van een ander te leggen die ook net gecertificeerd is. We zijn ruim 40 minuten onder water gebleven en vrij diep gegaan. Bij terugkomst hadden we nog genoeg lucht in onze tank om nog een kwartier weg te blijven, maar dat wisten we niet. We kwamen ook een meter van de boot terug, wat een hele prestatie was. Brad vertrouwde het namelijk niet en had net de speedboot naar het midden van het reef gevaren om ons daar op te pikken, maar dat was dus niet nodig haha. Eenmaal terug op de boot benoemde Brad ons tot ‘Team Awesome’. Pretty cool dus :). Na de derde duik van die dag verplaatste de boot naar een ander gedeelte op Norman Reef. Maar de volgende duik zou pas om 4u ’s middags zijn, waardoor we nog flink wat tijd te doden hadden. Maar midden op het reef, op een boot, met een zonnetje en aardige mensen om je heen is dat niet een heel zware opgave. Bovendien had ik besloten om een adventure dive te proberen, en dus had ik nog wat huiswerk te doen voor de volgende dag, samen met Julien en Russell. Om 4u ben ik weer samen met Julien het water ingesprongen. Maar toen ik van de boot afstapte sprong mijn alternate regulator aan, waardoor ik al flink wat lucht verloor voordat ik eenmaal onder water was. Deze duik duurde maar 32 minuten ofzo, en dat vond ik een grote teleurstelling… ik kreeg ook nog eens knallende koppijnen die werd ook na 2 paracetamol niet veel beter. En dus heeft Julien me na het eten mijn bed ingetrapt zodat ik nog even kon rusten voor de night dive, want no way dat ik die aan me voorbij zou laten gaan! Enige probleem was dat ik bij de night dive niet aan Julien werd gekoppelt, maar aan An, en die vereist nogal wat onderhoud. En dus kun je zelf niet honderd procent genieten, maar ach. Die avond hingen er veel minder haaien rond de boot, dat was wel jammer. Gewapend met een zaklamp en een guide gingen we in groepjes van vier de oceaan afspeuren en dat gaf wel een groot gevoel van avontuur. Een aantal predators bleven bij ons in de buurt, omdat zij door het licht dat wij schenen werden gewezen op vissen (en dus voedsel) dat zij anders niet hadden gezien. Tegen het einde van de duik zag ik ook een aantal haaien voor ons heen en weer zwemmen. Zij waren te herkennen aan de felgroene ogen was ons verteld. En dat bleek inderdaad te kloppen. Alleen werden we aardig aan het twijfelen gebracht doordat sommige zaklampen van andere duikers ook groen licht verspreiden haha. Na de nacht duik was het tijd voor dessert en hebben we nog een tijd op het dek gehangen terwijl we in het water tuurden en een enorme Queensland Grouper (groter dan de haaien) in het water zagen.

De volgende ochtend opnieuw vroeg op voor de deep dive. Met een andere instructeur afgedaald naar 24 meter diepte. Voor mijn gevoel veranderde er niet heel veel, maar toch waren de omstandigheden anders op die diepte. Ten eerste neemt je zuurstofconsumptie enorm toe. De instructrice had 3 eieren meegenomen die zij op de bodem openbrak. Het eigeel en wit bleven samenhangen terwijl het boven de bodem van de oceaan zweefde. Af en toe kwam er plotseling een vis voorbij die razendsnel het ei wegkaapte en vervolgens wegzwom. Ook veranderen kleuren door dat er minder licht op de bodem komt: de instructrice had een flesje met rode vloeistof meegenomen. Op de bodem kleurde dat ineens donkerpaars en het flesje was helemaal samengeknepen. En toen we daar geknield op de bodem zaten zag Russell ineens een manta ray voorbijkomen! Die was op grote afstand van ons en het zicht was vrij beperkt, maar toch heb ik hem ook nog kunnen zien. Machtig mooi! En toen we eenmaal bovenkwamen was de crew hartstikke jaloers. Brad vertelde dat hij in zijn hele carrière slechts een keer een manta ray heeft gezien, dus wij hadden enorme mazzel gehad. Na het ontbijt weer plannen gemaakt met Julien en 4 anderen uit onze groep voor de volgende duik. We zouden samen beginnen en als we wilden konden we in tweetallen verder gaan. Toen we vertrokken zag ik een aantal haaien op de bodem liggen. Omdat we een deep dive hadden gedaan die ochtend mochten we tot dieper dan 18 meter gaan. En dus waren Julien en Russell ineens naar de bodem verdwenen om zo dicht mogelijk bij de haaien te komen. Een stuk verder zagen we vervolgens een zeeschildpad en opnieuw konden de jongens zich niet inhouden en moesten ze het beest per se aanraken. En weer een stuk verder zwom een zeeschildpad voorbij, dus onze duik was helemaal goed! Ik kwam alleen wel met een bloedneus boven (door de druk), maar dat gebeurt soms nu eenmaal. Bij onze allerlaatste duik besloten we de andere kant van het reef te gaan verkennen. Maar we kwamen zoveel leuke vissen en koraal tegen dat we min of meer zijn verdwaald en heel ergens anders uitkwamen dan de bedoeling was… Maar al dat moois maakte het zwemmen naar de boot minder erg. Terug op de boot was het jammer genoeg tijd om onze spullen te pakken en onze kamers te verlaten. Rond een uur of 3 zijn we overgestapt op de kleinere boot die ons de 60 km terug naar Cairns zou brengen.
Eenmaal terug in het hostel heb ik meteen de rest van mijn reis gepland, maar ik heb wat aanpassingen moeten maken. Ik wilde heel graag naar Townsville, maar daar zit alles volgeboekt. En dus ben ik doorgereisd naar Airlie Beach (een rit van maar liefst 12 uur, maar na al dat duiken had ik wel wat rust verdient), waar Sascha nu ook zit.
Het land deint nog steeds voor mijn ogen en iedere keer als ik in slaap val zit ik in gedachten weer tussen de vissen en het koraal op het reef. Ik ben bang dat ik verslaafd ben, maar no way dat ik de verslaving hier in Ailrie Beach kan voeden. The rich and famous van Australië komen allemaal deze kant uit om naar de Whtisunday Islands te zeilen en het duiken hier is veel te duur. Maar ik heb via de sms contact gehad met Sara (mijn voormalige duikbuddy) en zij ziet het wel zitten om eenmaal thuis een duiktrip te plannen. Ze had het zelfs over Egypte, om daar onze advanced te gaan halen. Dus wie weet…