Bundeena

Sydney blijft me verbazen. Het is een geweldige, veelzijdige stad. Ik had me enorme wolkenkrabbers voorgesteld, maar die vind je eigenlijk maar op één plek en om eerlijk te zijn is dat niet veel indrukwekkender dan de Zuid-As in Amsterdam. De vele verschillende wijken met schattige poppenhuisjes en laagbouw, afgewisseld met enorm veel bomen, struiken en andere gewassen zijn prachtig. Het is duidelijk dat er in Australië veel ruimte beschikbaar is en die wordt goed benut en de kenmerkende relaxte sfeer kun je werkelijk overal terugvinden. Het enige nadeel vind ik echter dat ik dit niet op een directe manier kan delen met familie en vrienden.
Zoals de Royal Racecourse in Randwick en de enorme stallen die op uni aanwezig zijn. Ik weet zeker dat Tamara daar enorm van zou genieten. Het ‘hagedissenreservaat’ een blok verderop zou Wouter superinteressant vinden – al klinkt het groter dan het is. Dave en Roelof zouden zich met open mond verbazen over de technologie waarmee Australië achterloopt, zeker omdat het hypermoderne Azië om de hoek ligt. Hans-Peter zou ook zo een huis van twee miljoen uit de grond kunnen stampen, zoals die zoveel hier in de buurt staan. En waarschijnlijk met en betere uitstraling en minder gebreken ook. ‘s Morgens geniet ik van een gembermarmelade op m’n versgeroosterde (minder verse) brood, die ik vooral heb gekocht omdat Anne-Mieke gember zo lekker vindt. De eerste gedachte was dan ook ‘die moet ze straks eens proeven’, terwijl dat natuurlijk niet gebeurd. Tinka zou waarschijnlijk net als ik door Sydney lopen en zich afvragen waar al die koala’s toch zijn. Met Indah zou ik uren door het UNSW Roundhouse kunnen dolen waar veel feesten en – hier komt het – rockconcerten plaatsvinden. In het gezelschap van Kiki zou ik dagen door kunnen brengen bij een zogenaamd BYO restaurant. BYO staat voor Bring Your Own, en dat doelt voornamelijk op wijn, die je naar eigen keus en prijs mee mag nemen naar het betreffende restaurant. In dit geval natuurlijk zoete witte wijn, bij voorkeur aan de boulevard…

But enough about that, zoals de Aussie hier zeggen, ‘no worries’ (en dat zeggen ze echt op alles!). Gelukkig bestaat er waarbenjij.nu zodat ik mijn ervaringen toch een beetje, al is het op virtuele wijze, met het thuisfront kan delen.

Gisteren was de tweede dag van de verplichte oriëntatie, waar we weer werden bedolven onder de informatie (waar wij als goed voorbereide studenten natuurlijk al het merendeel van wisten). Gelukkig was deze ochtend levendiger als de dag ervoor. Er was sprake van een heus Oprahmoment toen de hilarsche grijze Canadese bibliothecaresse ons allemaal onze handen liet opsteken terwijl wij de woorden “I am not afraid. I need help,” uitspraken. Dit werd gevolgd door een spoedcursus Beach and Surf Safety en een heuse surfdemonstratie van een ‘lucky’ student op de lecturetafel. Ook werden we voorgesteld aan een studentenorganisatie die naast feesten ook vrijwilligerswerk verzorgd (wat mij echt heel tof lijkt om te doen, en dan hebben we het over het laatste). We werden ook nog gewaarschuwd voor het ergste souvenir dat je mee kan nemen van uit Australië, de zogeheten ‘exchange baby’. Die willen ze hier niet hebben. En aangezien wij studenten zijn, kunnen we op deze manier goed besparen op onze uitgaven om vervolgens veel geld uit te geven aan reizen door Australië. Waarbij we wel moeten oppassen voor bluebottle jellyfish (heel pijnlijk. Volgens de surfinstructeur mogen alle Amerikanen er op blijven plassen, de rest moet gewoon het beest van zich aftrekken en een hele hete douche nemen), gevaarlijke octopussen en yellowback spiders.

De informatieochtend werd opgevolgd door een heel ander Oprahmoment in de vorm van het Operahouse. We kregen een tour door de Botanic Gardens en the Rocks – het oudste gedeelte van Sydney waar de stad is gesticht. In de botanische tuinen was veel flora en fauna aanwezig, dat werd gesierd door naar schatting zo’n 5 a 25 duizend (!) flying foxes (vleerhonden). In enorm grote groepen hingen zij aan de bomen, waardoor er soms naar horen zeggen ook wel eens een boom omvalt. Owja mam, er stond ook een enorme Datura of hoe de officiële naam ook mag zijn. You know what I mean. De tour duurde vrij lang, zo’n twee uur, en werd opgevolgd door een pub crawl langs ongeveer vijftien pubs, maar ik was bekaf en ben naar huis gegaan.

Vanochtend vroeg opgestaan om naar Bundeena – een nationaal park – te gaan. Met een aantal studenten gemeet bij de bushalte in Coogee en vandaar naar Central Station gegaan. Daar hebben we net op tijd een kaartje kunnen kopen voor de trein naar Cronulla, vanwaar we weer een ferry moesten hebben naar Bundeena. Het nationaal park was de lange reis er naartoe meer dan waard. Het heldere water en de witte zandstranden deden denken aan de Middellandse Zee, al hebben we het hier toch echt eerder over de Atlantische Oceaan. We zijn met z’n allen op een enorm zandstrand geeïndigd waar we uren hebben gelegen. Aangezien ik nog flinke brandwonden heb van m’n dagje Coogee Beach van maandag (waaronder een enorme plek onder m’n linkerbil en bovenbenen) ben ik niet het water ingegaan en heb ik netjes mijn shorts aangehouden. Vanaf het strand hebben we een klein tochtje gemaakt door de ‘bush’, gelukkig zonder alle beestjes uit de angstaanjagende verhalen. Al heb ik hier en daar wel een onbemand spinnenweb gezien (Aiaiai).
Al bukkende door de bosjes, met hier en daar een geweldig uitzicht over rotsen en de zee, verloren we een groot deel van de groep. Maar dat is de afgelopen week al zo vaak gebeurd. Veel studenten schijnen toch het idee te hebben dat ze elke millimeter van Australië op beeld moeten vastleggen (zucht). We hebben ook ‘Aboriginal Cravings’ gezien. Aangezien Bundeena Aboriginal grond is, zijn hun sporen goed te vinden. In de rotsen hebben zij verschillende figuren uitgekerft, zoals een kangooroo en schildpad. Het klinkt leuker dan het is, en op de foto’s ziet het er ook stukken beter uit dan in het echt. Wie weet zit er wel een fascinerend verhaal achter.

Anyways, ik zit nu opnieuw doodop op mn kamertje dit verhaal te typen. Er zijn vandaag wel opmerkelijke dingen gebeurd. Zo stond er vanochtend een gozer bij me in de bus die duidelijk het woord ‘Simba’ op zijn bovenarm had getattoeerd. Op het strand waaide er ineens een heel klein wit donsveertje tegen m’n zij aan (ze zeggen wel eens dat een veertje een bericht van een engel is) en op de terugweg zat er iemand in de trein met een afbeelding van een husky op haar rugtas. Misschien ben ik aan het doordraaien en zoek ik er meer achter dan er is, maar ik vind het in ieder geval fijn om op die manier aan Simba te worden herinnert.

Owja, een laatste opmerking: van de week ben ik al door de locals naar de weg gevraagd. Misschien dat ik met mijn zongebrande huid en relaxte uitstraling al onderdeel begin uit te maken van de 4.4 miljoen inwoners van Sydney…