Gold Coast en einde UNSW...

Gisteren mijn laatste essay ingeleverd! Fijn dat de deadlines er op zitten, maar dat betekent ook dat er een einde gaat komen aan de enorme leuke tijd hier… In gedachten neem ik iedere dag al een klein beetje afscheid van Sydney. Wat zal ik deze stad en de mensen hier gaan missen. En wat een timing – net nu ik geen school meer heb besluit ons internet er om de haverklap mee op te houden… Dus mocht ik nergens op reageren, blame the internet ;).

Woensdag 26 mei ben ik met 4 andere Nederlandse meiden naar de Gold Coast vertrokken. ’s Ochtends had ik mijn laatste les van Whiteness Beyond Colour, maar dat sloeg nergens op en dus ben ik naar huis vertrokken toen de rest van de leerlingen met de docent de kroeg indook. Daar nog de laatste dingen ingepakt en naar de bus vertrokken. Onderweg natuurlijk zeiknat geregend, want regenen heeft het hier de afgelopen tijd goed gedaan. Geloof me, Nederland is er niets bij.
Op het vliegveld hebben we eerst genoten van een aantal donuts en een kop koffie. Daarna zijn we op het vliegtuig gestapt en hebben we onderweg enorm gelachen. Ik denk dat de rest van de passagiers blij was toen het vliegtuig eindelijk aan de grond stond en we genoodzaakt waren uit te stappen. Bij het vliegveld zijn we op een bus gestapt naar Surfer’s Paradise. Maar aangezien niemand er aan had gedacht de naam van ons hostel op te schrijven hebben we een tijd in de stad rondgehangen om op internet onze boeking op te zoeken… Een paar uurtjes later kwamen we bij ons hostel aan en bleek dat we een heel eigen appartement toegewezen hadden gekregen! Met twee slaapkamers, en 2 badkamers (kwamen we later pas achter). Maar die twee slaapkamers leek ons niet al te gezellig en dus hebben we alle matrassen naar de woonkamer gesleept en een enorm bed gecreëerd. ’s Avonds hebben we de benodigde hoeveelheid junkfood naar binnen gewerkt op een bankje en daarna zijn we een aantal clubs ingedoken.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om onze surfles te boeken. Daarna zijn we naar de stad gelopen om ons ontbijt in te slaan, dat we heerlijk op het strand hebben opgegeten. Daarna weer richting ons hostel gegaan waar we werden opgehaald door onze surfinstructeurs. Gelukkig hadden we onze bikini’s al aangetrokken, want de stoep werd beschouwd als kleedruimte. We hebben ons allemaal in een wetsuit gehesen en zijn met een groep van ongeveer 10 man naar de zee gelopen. De instructeurs stond flink wat te wachten, aangezien die rare Nederlandse meisjes besloten heel enthousiast “van voor, naar achter, van links, naar rechts”, inclusief bijbehorende bewegingen, te zingen met ieder een surfboard onder de oksel. Op het droge hebben we een aantal surfbewegingen geoefend en daarna mochten we eindelijk de zee in. Wij dachten dat de ‘surf’ niet veel voorstelde, aangezien de golfen niet zo hoog waren. Dat bleek flink tegen te vallen haha. En drie maal raden wie de testpilot was en als eerste (helemaal in haar eentje) de golven mocht trotseren… Was wel heel tof. Uiteindelijk zeker een uur in het water zitten zwoegen en een aantal grote golven meegepikt, al was staan er nog niet bij. Ik kwam ook nog even vast te zitten in een rip, duurde me bijna 10 minuten om een aantal meter vooruit te komen. Heel vermoeiend, maar dat was het allemaal wel waard. Op een gegeven moment kregen we te horen hoe we op ons board moesten gaan staan als we eenmaal een golf te pakken hadden, en dat is ons allemaal na wat worstelen goed gelukt. Na twee uur in het water te hebben geploeterd hebben we uitgepuft bij de Starbucks, gewapend met een surf certificaat en een hele verzameling blauwe plekken… Daarna hebben we een poging gedaan tot shoppen, maar we zijn vrij vroeg naar ons hostel teruggekeerd (dat surfen is toch vermoeiender dan je denkt). ’s Avonds na het eten nog uit geweest.

De volgende ochtend werden we door een limousine (behoorde toe aan het hostel) afgezet bij onze bus. Deze bus bracht ons naar Byron Bay. Ons hostel daar viel ietwat tegen, maar wat wil je ook nadat je eerst een geheel appartement tot je beschikking hebt gehad. Er was wel, heel fijn, een busje dat tussen het hostel en het centrum van de stad pendelde. We hebben wat door Byron gelopen en voor het eerst in Australië op een terrasje gezeten, vlak aan de zee. Ook de heerlijkste nacho’s en pizza gegeten… ’s Avonds zijn we nog eventjes uitgeweest in het Beach hotel aan het strand, waar livemuziek was. Jammer genoeg was dat al vrij vroeg afgelopen en mochten wij door een enorme regenbui richting ons hostel lopen. Gelukkig kregen we uiteindelijk een taxi te pakken die ons wel naar ons hostel wilde brengen.

De volgende dag viel de geplande wandeltocht naar het meest Oostelijke puntje van Australië letterlijk in het water. Bovendien misten we ook nog onze bus richting het vliegveld, omdat de maatschappij had besloten in een andere bus te verschijnen, met ook nog eens een andere naam, en ergens anders mensen in te laten stappen. Enorm balen dus, zeker aangezien het bedrijf ook onze contactgegevens had, maar het kennelijk niet nodig vond om contact op te nemen met 5 missende passagiers. Gelukkig hebben we een andere vorm van vervoer kunnen regelen, al was dit wel veel duurder. Terwijl we moesten wachten op de nieuwe bus hebben we allemaal wat te eten gehaald en heerlijk aan het strand gezeten, waar het weer wat opklaarde. Het strand in Byron Bay is echt geweldig, je weet niet waar je kijken moet. Overal de meest fantastische golven, geweldig zand, enorm veel surfers en zeearenden. Maar daarna werd het weer tijd op de bus te stappen richting vliegveld… Op het vliegveld bleek ook nog eens dat onze vlucht vertraagd was en dus waren we gedwongen de tijd te doden met een paar potjes ezelen… Eenmaal aangekomen in Sydney zijn we uit eten geweest bij het Libanese restaurant in Randwick. Daar hebben we flink wat uurtjes doorgebracht. Het restaurant was eigenlijk al gesloten, maar wij waren meer dan welkom om nog even na te tafelen (inclusief waterpijp). Daarna zijn we nog naar de city vertrokken om uit te gaan.

Zondag ben ik weer eens flink aan de slag gegaan voor school. Dinsdag had ik namelijk een tentamen. Dat is goed verlopen: ik heb een 8 gehaald (geheel tegen de verwachtingen in haha). Ook veel aan twee eindessays gewerkt. Woensdag thuis op de bank weer een filmpje gekeken. Donderdag stond de end of semester party gepland. Het thema was ‘nineties’ en dus hadden we ons best gedaan in stijl die kant uit te gaan. Maar toen wij uiteindelijk daar aankwamen, na een pre-party bij iemand thuis, bleek dat er helemaal geen nineties muziek meer werd gedraaien. Erg jammer. Aan het eind van de avond met een stel exchangers bij de plaatselijke McDonald’s (eigenlijk moet ik Macca’s zeggen) beland en daarna naar huis vertrokken. De volgende ochtend had ik een deadline van een essay en had ik mijn allerlaatste college aan de UNSW. ’s Avonds was er een avond gepland door the exchange office. Maar het weer was de hele dag al zo slecht dat ik het huis na college niet meer heb verlaten. Misschien maar beter ook, want later bleek dat er twee stranden verderop een enorme tornado was geweest… Zaterdag verder de hele dag aan mijn essay gewerkt. ’s Avonds pannenkoeken gegeten bij Sandra thuis, met de andere Nederlandse meisjes met wie ik naar de gold Coast was geweest. Was natuurlijk weer erg gezellig en uiteindelijk zijn we niet eens meer uit geweest (wat wel het plan was). De volgende ochtend vroeg opgestaan om weer aan mijn essay te werken. Dat essay gelukkig de volgende dag ingeleverd.

Het aftellen is nu echt begonnen, en dat voelt heel dubbel. Ik kan niet geloven dat er al een einde is gekomen aan het studeren aan de UNSW… Ik ga het campusleven enorm missen ben ik bang :(.