"It's okay to be gay for a day"

Zaterdag 27 februari – een dag waar menig inwoner van Sydney al langere tijd naar uitkeek. Want op deze dag werd Mardi Gras gehouden. Dit heeft niet zozeer met borsten te maken als de Amerikaanse versie van dit feest (althans, niet op die manier), maar het betreft hier de Gay and Lesbian Parade van Sydney.

Sascha en ik waren uitgenodigd om ’s middags bij andere Nederlandse uitwisselingsstudenten langs te komen om ons daar vervolgens op te doffen. Eerder die week had ik al een geweldig knalblauw haarstuk gevonden, dat mij perfect leek voor de parade. Zeker aangezien ik, met uitzondering van een hier aangeschafte beha, niks heb in het roze. Uiteindelijk heb ik mij in m’n nepleren shorts gehesen (die ik van tante Yvonne heb gekregen tijdens ons meidendagje Utrecht), met daaronder een legging en mijn beschilderde schoenen.
Natuurlijk wel die roze beha aangetrokken met daarover een wit/blauw geblokt (a la picknickkleed) jaren ‘50 topje. Ik hoop dat de foto’s snel volgen, want dan kun je je er een betere voorstelling van maken.
Sascha droeg eenzelfde haarstuk in het knalpaars, de andere meiden droegen konijnenoren en –staarten en nepwimpers. Een hele gezellige middag gehad, waarna we met z’n achten naar de stad zijn vertrokken. De 100 meter die we vanaf het huis naar de bus liepen werden we al zo’n 6 keer toeterend begroet door passerende automobilisten, waaronder een oudere vrouw. Ook in de bus trokken we veel bekijks. Maar eenmaal aangekomen op Oxford street, de homostraat van Sydney, bleek dat wij niet bepaald overdressed waren. Mensen liepen in de meest geweldige outfits rond, wat erg bijdroeg aan de gezellige en feestelijke sfeer die door de straten hing. Wel zijn er heel veel foto’s van ons gemaakt terwijl wij door de straten liepen. En dan vooral veel door Aziaten, heel apart. Ook werden we door onbekenden begroet en op de wang gezoend, gevolgd door de kreet “Happy Mardi Gras!”.

Het vinden van een goede plek langs de parade had nog flink wat voeten in de aarde. Sommige toeschouwers hadden zich aan het begin van de middag al geïnstalleerd langs de route. Ook werden er huishoudkrukken verkocht om op te staan en die werden, heel strategisch, vaak vooraan geplaatst, wat flink wat irritatie opwekte. Uiteindelijk hebben we richting het einde van de parade een goede plek gevonden. Aan de overkant bleken andere uitwisselingsstudenten te staan. Samen met twee Nederlandse meisjes ben ik die kant uitgegaan. Daar Dan tegengekomen (Amerikaan) die me voorstelde aan weer een nieuwe kamergenoot (die mijn gedeeltelijke blauwe haar erg waardeerde). Echt geen idee hoeveel huisgenoten die gozer heeft!

Voor mij stonden een Zweed en een andere Amerikaan, die zich ook hadden verkleed. Zij trokken heel veel bekijks toen de parade eindelijk begon – door iedereen, man/vrouw/inbetween, werden ze wel gezoend of geknuffeld. En uiteindelijk werd de Zweed zelfs over het hek getrokken door een travestiet en meegesleept in de parade. Heel grappig allemaal.

In de parade kwamen de meest kleurrijke types voorbij. Zo begon het met dykes on bikes (voor diegenen onder ons die dit niet weten, dit zijn lesbiennes op motoren) die luid toeterend en met ronkende motoren het publiek begroetten. Zij werden opgevolgd door een flink aantal praalwagens en optochten van verschillende groepen mensen en organisaties, die al dan niet een choreografie hadden ingestudeerd op de begeleidende muziek. De parade duurde uiteindelijk toch ruim drie uur, wat vrij lang is als je al die tijd staat en ook daarvoor al een aantal uur op pad bent geweest. Maar het was het wachten en staan meer dan waard.

Achteraf werd ik benaderd door een oudere man “you have a cute face” en werd er “hey, blue hair!” geroepen door de zoveelste Aussie die mij de weg vroeg. Heel gemoedelijk allemaal, zonder bijbedoelingen, wat erg fijn is.

-----------------------

Ik woon al een aantal dagen in een huis vol Polen. Kasia heeft 2 vrienden te logeren (een koppel) die door Australië willen gaan backpacken. Allereerst willen ze Sydney een paar dagen bekijken. Inmiddels is ook Alunya, het Poolse meisje dat voor mij in dit huis woonde, teruggekeerd van haar vakantie naar Nieuw-Zeeland. Die zal hier ook weer een nachtje blijven slapen en volgens mij vertrekt ze dan naar Italië, waar ze woont en werkt.

Het zijn heel aardige mensen en ik heb totaal geen last van ze. Toen ik vanmorgen opstond vroegen ze me of ik al van de ‘tsunami’ wist. Grapje zeker? Niet dus. Afgelopen nacht - of gisteren of in de toekomst, geen idee met al die tijdzones – heeft er een zeer krachtige aardbeving plaatsgevonden in Chili. Omdat er gevreesd werd voor een enorme vloedgolf is er een tsunami alarm afgekondigd voor zo’n beetje alle landen en eilandengroepen van Hawaï tot aan Japan en Rusland. En dus ook voor de oostkust van Australië. Precies, daar waar ik woon. Inmiddels lijkt het grootste gevaar geweken en ik denk dan ook dat ik vanmiddag naar het strand trek om te genieten van een van de laatste zomerdagen. Ik merk het vanzelf wel als er alsnog wordt overgegaan op evacuatie. Op ieder strand hier lopen lifeguards rond die op de hoogte zijn van het laatste nieuws. Ik vind het in ieder geval nu een heel fijn idee dat ik weliswaar bij het strand woon, maar wel aan de bovenkant van de heuvel en niet in het lagere kustgedeelte.

Mocht ik alsnog wegspoelen vandaag… Ach, dan heb ik alvast de tijd van mijn leven gehad in het geweldige Coogee in het meer dan relaxte Australië. To be continued.