Samoa

Talofa Samoa

In het eerste jaar van antropologie moesten wij een boek lezen, genaamd ‘Coming of Age in Samoa’. De auteur, Margaret Mead, had met haar onderzoek veel controversie veroorzaakt in de V.S. Dit aangezien zij de Samoanen, die overwegend zwaar Christelijk zijn, als mensen had opgetekend met een zeer vrije seksuele moraal (Gedurende de jaren ’60 zou haar boek zelfs een aanleiding zijn geweest tot het hippie tijdperk). Doordat Sanne (studeert ook antropologie) en ik al aardig in de buurt verbleven leek het ons wel een leuk idee om dit nader te gaan onderzoeken (lees: heerlijk op vakantie in de tropen). En op 20 juni was het dan eindelijk zo ver, op naar the Pacific.

Afscheid nemen van Shira en Coogee was natuurlijk niet leuk, maar gelukkig stond er een heerlijk zonnetje toen ik bepakt en bezakt op de bus richting vliegveld stapte. En dus kon ik een uur lang met mijn gezicht tegen het raam, een rugzak op schoot en een volgeladen backpack naast me afscheid nemen van Sydney, met de zon op m’n gezicht. Aangekomen op het vliegveld mocht ik nog een flinke tijd wachten tot ik eindelijk kon inchecken. Mijn backpack bleek gelukkig minder zwaar te zijn als ik dacht – 14.3 kilogram. Achter de check-in balie een gezond sapje achter over geslagen. Daar was ik wel aan toe, aangezien we de vorige avond uit waren geweest (en Oranje hadden zien winnen) ik door de spanning amper had geslapen. Bij de douane kreeg ik vervolgens weer problemen met mijn visum, maar dat werd door een immigratie beambte opgelost. Gelukkig. Maar vervolgens werd ik apart gehaald en gecontroleerd op drugs en verboden vloeistoffen. Toen de uitslag negatief bleek kon ik eindelijk beginnen aan de wandeling van een kwartier naar de gate van mijn vlucht. In het vliegtuig kwam ik in contact met de eerste Samoanen – erg vrolijk, trots, heel groot en mooie mensen met een goede dosis humor. De crew werd gepresenteerd als “Ladies and gentlemen, standing before you today is the absolute A-team” en enthousiast werd ons uitgelegd hoe we onze riem etc. moesten gebruiken. Mede dankzij de leuke crew verliep de vlucht vrij voorspoedig.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld was het even acclimatiseren. Het klimaat was heel aangenaam, al was het midden in de nacht. De grote Samoaanse mannen liepen allemaal in ‘rokjes’, lavalava genaamd. En dat stond heel goed, is vast te danken aan de trotse houding van de Samoanen. De douane deed gelukkig niet moeilijk en mijn bagage werd niet eens gecheckt, ik mocht zo doorlopen. Buiten stond mijn naam op een bordje, Sanne had een airport shuttle voor me geregeld. Het was even zoeken naar de juiste persoon en mijn telefoons hadden allebei geen bereik. Gelukkig kwam de chauffeur uiteindelijk op me afgestapt. In het busje heb ik kennis gemaakt met een Spaans gezin van Poolse afkomst. En de rit van 45 minuten naar het hostel was erg vermakelijk. De weg leidde langs de oceaan en we passeerden een groot aantaal fales – de traditionele woningen op Samoa. Ook waren overal honden te vinden op straat en was de sterrenhemel adembenemend. En dat alles werd nog eens omlijst door de relaxte Samoaanse muziek, waar geen woord van te verstaan was, op de radio. Bij het hostel aangekomen werd ik ontvangen door een Samoaanse dame met een hele zachte stem en zag ik eindelijk Sanne. We hebben nog even buiten gezeten (eerste kennismaking met Vailima, het bier van Samoaanse bodem en nog hartstikke lekker en goedkoop ook) en gepraat, met 2 pakken TimTams op tafel.

De volgende ochtend bij het ontbijt werd ik enthousiast begroet door twee kerels, John en Stefan. Zij hadden de vorige avond op mij willen wachten en me met een lied willen ontvangen, maar waren uiteindelijk maar hun bed ingedoken toen het te lang duurde. Heerlijk ontbeten met toast, verse kokos, papaya en Samoaanse koffie en daarna bij John in de auto gestapt. Met zijn vieren, John, Stefan, Sanne en ik hebben we het eiland Upolu rondgereden. We zijn bij een Ocean trench geweest, wat zoveel inhoudt als een enorm gat in de grond, gevuld met water, dat in contact staat met de zee. Als je een smal laddertje van maar liefst 20 meter afklom kon je in het water zwemmen, waarin een sterke stroming stond. Hier ook eventjes gesnorkeld en daarna genoten van het uitzicht over de oceaan. Aangezien de eilanden van Samoa worden omringt door koraalriffen breken de golven zo’n 30 meter van de kust, wat een erg apart gezicht is. Na de trench zijn we doorgereden naar de Zuid kant van Upolu waar afgelopen september een tsunami enorm veel schade heeft aangericht, 170 mensen zijn overleden en vele huizen zijn verwoest. John maakte deel uit van een vrijwilligersproject dat de bewoners helpt met de wederopbouw. Hij heeft ons hier het een en ander laten zien en daarna hebben we heel lekker geluncht bij een strandtent aan zee. Aangezien het zondag was en de kerkdienst was afgelopen werd een traditionele Samoaanse lunch geserveerd. Na een lange tocht over de rest van het eiland (waarbij Sanne en ik in slaap zijn gevallen) hebben we in de hoofdstad Apia koffie gedronken. Daarna zijn we nog even wezen snorkelen in het Marine reserve vlakbij ons hostel, waarbij ik mijn enkel heb opengehaald aan het koraal. Dus weer een litteken erbij en ik was blij dat ze in de wateren rond Samoa alleen Reefsharks hebben en niets anders met veel tanden. ’s Avonds hebben we ons vermaakt met noodles, TimTams, bier en kaarten.

De volgende ochtend hadden we de kans om een traditionele Samoaanse tatau (tatoeage) gezet te zien worden. Maar aangezien ik met mijn stomme hoofd de wekker had gezet met Sydney tijd hebben we dit moeten missen. Sanne en ik hebben een aantal spullen achtergelaten in het hostel, hebben boodschappen gedaan en zijn vervolgens op de bus naar de andere kant van het eiland gestapt. Dat was een hele belevenis. De bus, interieur van hout en verder volledig gedecoreerd naar de smaak van de chauffeur, was volgepakt met mensen en bagage en vertrok compleet volgens een ander tijdschema. Toen wij binnenstapten werd er meteen plaatsgemaakt. Alle mannen stonden op voor vrouwen en iedereen hield elkaars bagage in de gaten. Onderweg werd er gestopt bij een houtzagerij, werd de achterklep geopend en werden er houten palen van 3 meter de bus ingeschoven. Hilarisch. Op de motorkap was een plastic pegasus geplakt, de voorruit was versierd met kleurrijke boa’s en er werd opnieuw heel relaxte Samoaanse muziek gedraaid. In the middle of nowhere zijn we uit de bus gestapt en wilden we richting een strand lopen. Halverwege werden we tegengehouden door een oudere vrouw die vertelde dat er daar niks meer was te vinden dankzij de verwoestende kracht van de tsunami. We zijn een andere kant uitgelopen en hebben uiteindelijk een taxi gepakt, die ons naar Sina P.J. Beach Fales bracht. Hier stonden twee fales aan het water, waarvan wij er een mochten gebruiken als slaapplaats. Het gezin dat de fales verhuurde was ontzettend aardig en we konden alles aan ze vragen. Jammer genoeg hadden ook zij moeten vluchten voor de tsunami waardoor zij veel hadden verloren. ’s Avonds heeft de eigenaar een lekkere maaltijd voor ons gekookt. Aan het eind van de avond kwamen twee politieagenten een biertje drinken om te ontspannen na hun lange werkdag. Zij vroegen of wij een tour wilden over het eiland en we zijn met de politieauto met maar liefst 35 km per uur over het eiland gereden. Sanne heeft ook even mogen rijden (de gemiddelde snelheid ging gelukkig iets omhoog), maar ik niet omdat mijn rijbewijs in m’n backpack zat. Na de rit zijn wij, gewapend met een muskietennet, in slaap gevallen in ons houten hutje aan de oceaan.

Het muskietennet en het insectenafweerspul hebben niet erg geholpen. Toch hebben we heerlijk geslapen en werden we al helemaal blij toen we het ontbijt zagen: pannenkoeken met syrup, kokos, papaya en meer dan genoeg koffie. Na het ontbijt hebben Sanne en ik geprobeerd te snorkelen, met weinig succes. Het water stond te laag en de bodem van de oceaan was bedekt met koraal. Bovendien lieten de door ons gekochte zwembrilletjes water door, waardoor je helemaal niks kon zien. Via het strand zijn we vervolgens naar nabijgelegen resorts gelopen om te kijken of we daar gebruik mochten maken van het internet. Dat ging niet, maar we hebben wel genoten van een hele mooie en lange wandeling. Bij een van de resorts hebben we een taxi gepakt die ons naar de Togitogiga Waterfall bracht. We kwamen terecht in een mooi natuurpark met een prachtige waterval. We hebben in het water eromheen gezwommen en zijn uiteindelijk ook van de watervallen afgesprongen. Daarna hebben we even rondgehangen op het strand van een van de resorts en zijn we terug naar ons verblijf gegaan. Gezellig gesproken en gekaart met een stel uit Nieuw-Zeeland en aan het eind van de avond kwamen er ook nog eens 5 surfers uit de V.S. aan.

Opnieuw heerlijk ontbeten met cocorice, een soort soep/pap, kokos en papaya. Daarna hebben we onze spullen gepakt en zijn we op de bus gestapt naar Apia. Daar hebben we de bus gepakt naar de werf, vanwaar de ferry ons naar het andere eiland zou brengen. Uiteindelijk zijn we bijna de hele dag onderweg geweest en kwamen we na 5u in de middag aan op Savai’i. we hebben overnacht in Lusia’s Lagoon, waar we een fale kregen die letterlijk boven de oceaan hing, inclusief balkonnetje. ’s Avonds in het restaurant gegeten en gesproken met een vrouw uit Griekenland, Evita.

De volgende ochtend speelde het Nederlands elftal. En lieten wij nou net zijn aangekomen bij een plak waar een kleine t.v. stond, waarop we de wedstrijd konden bekijken, al dan niet met storing. Het personeel juichte met ons mee toen er werd gescoord en we hebben onder de wedstrijd opnieuw heerlijk ontbeten. Na het ontbijt mochten we van Lusia haar internet gebruik maken. Daarna zijn we vertrokken richting een bus, waarna we hebben gepind en bij het postkantoor zijn geweest. De volgende bus liet erg lang op zich wachten en toen die eindelijk kwam bleef hij maar heen en weer pendelen omdat er te weinig passagiers in zaten. Dus na een uur hebben we maar besloten uit te stappen en een taxi te pakken naar onze volgende bestemming. Bij Tanu Beach Fales, een familiebedrijf dat wordt geleidt door de plaatselijke chief, werden we ontvangen met een verse kokosnoot. Ook hier kregen we een enorme fale om in te slapen. ’s Middags nog even op een mooi zandstrand gezeten en bij het avondeten een aantal mensen gezien die we in de Seaside Inn in Apia hadden otnmoet. Met z’n allen plannen gemaakt om de volgende dag een auto te huren.

We hebben veel tijd en moeite gestopt in het huren van een auto, maar dat is uiteindelijk mislukt. Wel via via een taxibusje kunnen regelen dat ons het eiland zou laten zien. De chauffeur was te laat, sprak geen Engels, kende de weg niet en eiste meer geld als afgesproken. We hebben ons niet laten kennen en uiteindelijk is alles goed gekomen, dankzij twee Samoanen: Malua en Hero. Zij waren onze gidsen bij de eerste trekpleister, de Dwarf Cave. Toen zij hoorden van onze problemen met de chauffeur boden ze aan met ons mee te gaan. Na de cave, een enorm complex onder de grond met een aantal ondergrondse zwembaden, zijn we doorgereden naar het Rainforest. Maar de toegangsprijs was vrij hoog en we zouden in tijdsnood komen, dus hebben we besloten de tocht door het regenwoud over te slaan. We zijn doorgereden naar Lover’s Leap, een rotsformatie aan het water waar een reefshark in rond zwom. Vervolgens naar de Blowholes geweest. Dit zijn gaten in de lavarotsen naast de zee, die in contact staan met het water waardoor er om de zoveel tijd een enorme hoeveelheid water omhoog wordt gespoten. En het mooie was dat de zon zo stond dat er iedere keer een halve regenboog tevoorschijn kwam als een van de blowholes begon te spuiten. Hierna ging de zon jammer genoeg al onder en zijn we teruggereden naar Tanu Beach. Daar was eten voor ons apart gehouden. We hebben Malua en Hero uitgenodigd voor een drankje en wilden ook eten voor hen regelen. Dat kon jammer genoeg niet en dus hebben Sanne en ik een bord eten gedeeld zodat ook zij wat hadden. ’s Avonds begon er een show met Huladansen en muziek. Was erg vermakelijk, maar ook wel erg toeristisch ingesteld. Nadat we Hero en Malua op de taxi naar huis hadden gezet hebben we nog heerlijk in de zee gezwommen.

Omdat Hero en Malua zo’n leuke dag hadden gehad waren we door Malua’s moeder uitgenodigd bij hen te komen eten. We hadden net een groot ontbijt achter de kiezen toen we hoorden dat we om uur werden verwacht, en dus konden we daar weer flink eten. Het was erg gezellig en we kregen de kans om te zien hoe Samoanen leven. Malua en Hero lieten ons zien waar al hun voedsel vandaan kwam en hoe sommige dingen werden bereid. We leerden veel familieleden kennen en werden als vrienden behandeld. Een neefje van Malua is een 10 meter hoge palmboom ingeklommen om kokosnoten naar beneden te gooien om ons te laten drinken. Toen ik mijn kokosnoot opende was er een gedeelte uitgekerfd dat een hart leek te vormen. En er zaten allemaal spinnen op mijn benen, dat grote hilariteit opleverde bij Hero. “”Dat betekent dat je hier moet blijven en met een Samoaan moet trouwen.”
Om twee uur gaven Malua, haar broer en twee andere familieleden een dansoptreden, dat stukken beter was dan de show die we de avond ervoor hadden gezien. Een van de familieleden van Malua, een gozer van rond de 30 die onder de tatoeages zat, was wel geïnteresseerd in ons Palangi (blanken). Hij vroeg meteen of we getrouwd waren en kinderen hadden en zo niet, dan bood hij zich wel aan. Op een gegeven moment begon hij heel overdreven voor mij te dansen in de hoop dat ik met hem mee zou doen. Niet dus, ik heb niks met gozers die gevangenistatoeages dragen. Na het dansen werden we uitgenodigd om met alle gozers kava te gaan drinken. Dit is een drankje dat wordt gemaakt van tarowortel en water en waardoor sommige mensen een beetje licht in hun hoofd raken en rare dingen gaan zien. Dat was bij ons niet het geval. Toen het al tegen de avond liep wilden we weggaan, maar dat vond Hero niet zo leuk. En dus hebben we binnen nog gekaart en diepe gesprekken gevoerd, onder het genot van kokoskoeken en cola. Maar om half 7 toch maar een taxi gebeld om ons naar Tanu Beach te brengen. We waren op tijd voor het eten en hebben daarna nog geprobeerd te nacht zwemmen, maar dat ging niet omdat er een te sterke stroming stond.

Op zondga weer richting Upolu gegaan. Opnieuw hadden we Emie als taxichauffeur, hij had ons de laatste dagen rondgereden. Hij was keurig in het wit gestoken omdat hij naar de kerk zou gaan. Een ferrytocht en busrit later in Apia nog even naar de markt geweest. Daarna hebben we wat gedronken bij een tentje waar we ook Evita tegenkwamen, de Griekse vrouw die we op Savai’i hadden ontmoet. Zij bleek op aanraden van ons ook in de Seaside Inn te verblijven. Na het drankje hebben we ingecheckt in het hostel en ben ik met Sanne nog even naar het met koraal bezaaide strand gegaan. Daar hebben we twee Australiërs ontmoet die een jaar lang vrijwilligerswerk verrichten op Samoa. En wel bizar vrijwilligerswerk, de één houdt zich bezig met cricket en de ander moet de Samoanen een nieuwe manier van landbouwbedrijven aanleren terwijl zij zich hartstikke goed kunnen redden. En hij is helemaal niet agrarisch opgeleidt ook. ’s Avonds hebben we met z’n allen bij de pizzeria gegeten.

Na het ontbijt werd Dorothy opgehaald met de airport shuttle om weer richting Nieuw-Zeeland te gaan. Met Sanne en Maria ben ik de stad ingegaan om op de markt nog even rond te struinen en een internetcafé te bezoeken. Ook nog even een traditionele tataushop binnengelopen. ’s Middags zijn we naar Aggie Grey’s gegaan, et beroemdste hotel van Samoa waar veel filmsterren verbleven tijdens opnames. Daar hebben we aan het zwembad ijskoffie gedronken (lees: bollen ijs met daarover koffie, ook wel avocado genoemd in Samoa). In het hostel hebben we vervolgens snel wat gegeten en daarna zijn we naar de film geweest. Dat was nog een hele belevenis, aangezien er maar 2 films draaiden en er afgezien van de filmposters geen informatie was over de inhoud. We hebben er een gekozen en kaartjes gekocht, maar drie minuten voor de voorstelling kwamen we erachter dat de voorstelling was gecancelled. En dus hebben we de A-Team gekeken.

Dinsdag was mijn laatste dag in Samoa. Na het ontbijt zijn we op de bus gestapt (klinkt wel erg makkelijk zo, duurt 3 kwartier voor je de juiste bus hebt) om naar de Sliding Rocks te gaan. Dat is een rotsformatie waarlangs water naar beneden stroomt, zodat je er van af kan glijden. Zoveel water was er dinsdag niet, aangezien het de afgelopen dagen wel had geregend, maar niet genoeg. Daredevil Sanne is toch een stukje naar beneden gegleden, maar toen zag ik een aantal bloedzuigers. Niet een heel fijn idee, maar uiteindelijk ook maar in het water gesprongen. We hebben bijna de hele middag rondgehangen bij de Sliding Rocks en hebben daarna op de markt een Samoaanse bbq als avondeten gehaald. Daar ben ik een paar uur voor ik naar het vliegveld moest nog flink ziek van geworden. De voor mij bestelde airport shuttle bleek kapot te zijn en dus moest ik naar het Aggie Grey’s hotel om er daar een te regelen. Net voor elven ’s avonds werd ik opgehaald en kon ik opnieuw afscheid nemen. Om twaalf uur kwam ik aan op het vliegveld en kon ik meteen inchecken. Natuurlijk moest er eerst departure tax worden betaald om het land te mogen verlaten, maar daarna kon ik naar het vliegtuig. Midden in de nacht had ik een transfer in Auckland, Nieuw-Zeeland en daar leek het te vriezen. Natuurlijk was mijn vlucht iets vertraagd. Maar uiteindelijk ben ik in het begin van de ochtend alsnog aangekomen op Sydney airport. Na een halve dag reizen en amper slaap ben ik op het strand in Coogee gaan zitten met een ‘ontbijtje’ en daarna kon ik inchecken in mijn hostel, waar ik nu net voordat ik ga uitchecken dit verslag schrijf.

Vanmiddag vlieg ik naar Cairns, waar maandag mijn PADI cursus begint. De weken daarna zijn nog een groot raadsel, al heb ik wel al het vervoer geregeld om langs de Oostkust te trekken.
Tofa.