Chocola!

Chocola
Ik typ dit alles terwijl ik in een extreem melancholische bui sip van mijn lauwe oploschocolademelk en mijn laatste restje bananenchips naar binnen werk. Yup, ik heb een sterke behoefte aan chocola (al zal ik die reep van de Aldi maar niet aanraken, dan gaat die helemaal op) en dat heeft een reden.


Afgelopen zaterdag waren Sascha en ik uitgenodigd om een verjaardag van een ander Nederlands meisje te vieren op Coogee Beach. Heel gezellig, aangezien er daar picknicktafels en banken genoeg staan. Een leuke avond gehad met allemaal andere exchangers, terwijl we genoten van de in overvloed meegebrachte (chocolade)taart. Jammer genoeg kreeg ik op een gegeven moment knallende koppijn en ik was ook nog vrij doodop van de dagen ervoor en de verhuizing. Erg laat is het niet geworden. En dat is vrij jammer, aangezien op een gegeven moment een Zweed met zijn dronken kop besloot de zee in te duiken (moet je niet doen: H-a-a-i-e-n.) en dit naar mijn verwachting niet de enige rare actie zal zijn geweest.


Zondag was er op Bondi Beach een surfkampioenschap waar ik graag heen wilde. Ik had al helemaal bedacht die kant uit te gaan via de Eastern Beaches Coastal Walk (kort gezegd: 1,5 uur trap op, trap af die kant uit lopen met het beste uitzicht over de oceaan), maar ik besloot eerst nog even naar de bank te gaan om mijn zaken te regelen. Ik had namelijk na 4 weken nog steeds geen pincode ontvangen en dat kan natuurlijk niet. Relaxed is relaxed, maar alles moet betaald worden. Toen ik terug kwam van de bank begon het te miezeren en zag ik het niet meer zo zitten om naar Bondi te lopen. Dit aangezien het weer hier heel snel kan omslaan en je niet 1,2,3 thuis bent als je de walk doet. ’s Avonds ben ik langs gegaan bij mijn oude appartement om mijn borg en 1 week huur terug te krijgen. 1 week huur ben ik verloren, maarja, dat hoort er kennelijk bij. I’ll manage. Daarna afgesproken met Sascha en aan de waterpijp gezeten bij een Libanees restaurant, dat ook heerlijk fingerfood serveert. Daar een heel gesprek gevoerd met onze buurmannen over de politiek in Nederland en hoe goed het is dat Cohen het land wil gaan redden van de ondergang (lees: Mr. W.).


Maandagmiddag eerst op het grasveld op de heuvel naast het strand gehangen met het benodigde leeswerk voor uni. Daarna op de bus gestapt richting Maroubra, waar een Aldi is waar Sascha en ik al weken heen wilden. De Aldi bleek een echte Aldi met blauw/wit logo en al en genoeg kartonnen dozen in de schappen. Alleen ligt het ‘lage prijzen’ principe hier iets anders. Jammer genoeg betaal je hier ook bij de Aldi minstens 3 keer de prijs die je in Nederland betaald. Al is ingevroren vlees wel goedkoper. Maarja, om nou ingevroren producten een paar uur mee te slepen terug naar Coogee… Wel lekkere koffie gedronken in Maroubra, met mini-donuts erbij. Buiten bij de bushalte bleek de bus, die maar 1 keer in het uur gaat, al niet meer te gaan, alhoewel alle winkels nog open waren. Gedwongen om een andere bus te nemen dus, die naar uni ging en van waaruit we drie kwartier naar huis hebben gelopen. En ook al was ik niet zo gek om ingevroren vlees mee te nemen, ik had wel gekrulde frieten en bevroren maïskolven in m’n tas (groente in blik, daar doen ze hier niet aan! Behalve bruine bonen en bieten dan)… Dat bij thuiskomst dus maar meteen bereidt.


Dinsdag was een vrij rustige dag met allereerst college. Daarna afgesproken met een ander Nederlands meisje om een presentatie voor de volgende dag in elkaar te zetten. Dat was vrij snel gebeurd. ’s Avonds eindelijk naar Alice in Wonderland geweest, waar ik al vrijwel een jaar naar uitkeek. De film draaide in het grootste IMAX theater ter wereld aan de Cockle Bay Warf in Sydney. Een enorm mooie locatie, al zie je daar in de bioscoop natuurlijk weinig van. Binnen bleek het scherm inderdaad immens en wij hadden gelukkig vrij goede plaatsen. Ik wil niet weten met welke nekklachten sommige personen naar buiten zijn gekomen… De film zelf was leuk, maar niet de Tim Burton die ik had verwacht en dat is enorm jammer. Ook voegt het 3D niks toe: het neemt eerder kwaliteit van de film weg, aangezien sommige gedeelten out of focus zijn en moeilijk te volgen met een 3D bril op je neus. Op de terugweg zaten we natuurlijk in een bus vol andere studenten die allemaal in Coogee wonen.


Woensdag, mijn favoriete dag van de week *ahum*, begon weer goed. ’s Ochtends moesten Eef en ik de werkgroep van een van mijn vakken maar liefst 3 uur lang leiden. We hebben de andere studenten maar even laten zien wat er gebeurd als Nederlanders het overnemen, want de presentatie van de week er voor sloeg echt nergens op. Aangezien het college over Oriëntalisme ging hebben we opiumwierook in de klas gezet (aansteken mocht dan weer niet), Chinese koekjes uitgedeeld en een aantal experimenten uitgevoerd. Later kwamen er studenten op ons af dat ze het een goede presentatie vonden, maar voor de rest kregen we nauwelijks input en feedback – heel apart en zeker niet fijn.
’s Middags had ik mijn 2e vak van die dag. Ook hier werden 2 presentaties gegeven die werkelijk waar helemaal nergens op sloegen! En de docent maar vertellen hoe goed hij het vond gaan… De meiden lazen enkel hun essay voor en nog nauwelijks verstaanbaar ook. Ik heb mijn buurvrouw gevraagd of dit echt als een presentatie beschouwd wordt, en zei vertelde dat het komt doordat Australiërs vrij onzeker zijn. Alsof wij dat niet zijn! De universiteit is de plek om het te leren lijkt mij. Naja, wie weet dat ik op dat vlak punten kan gaan scoren.
’s Avonds was het St Patrick’s Day, maar dat stelde hier dus echt niks voor. Er waren amper mensen in de unibar – al was het overgrote deel wel in groen gekleed. Wel een leuk spelletje pool gespeeld met 2 Australische gozers. Ik had ze nog gewaarschuwd dat we heel slecht waren, maar dat maakte hun niks uit. Uiteindelijk heb ik wel een weddenschap van een van die gozers gewonnen “you win for life”: hij daagde me uit om met maximaal tien stoten twee ballen er in te krijgen die verspreid over de tafel lagen. Met 2 stoten was het klusje geklaard en werd ik verbaasd aangekeken (ik was zelf ook verbaasd haha). Eenmaal thuis aangekomen keek Denise mij geschrokken aan, gevolgd door een verontwaardigd “You’re still sober, what happened?” Tja, St. Patricks Day is niet bepaald een feestje hier.


Donderdag begon ik mij heel erg down te voelen. Ik heb een poging gedaan aan mijn essay te beginnen dat volgende week moet worden ingeleverd, maar dat is nogal een klus. Het referentiesysteem steekt hier anders in elkaar als in Nederland, wat ervoor zorgt dat je ook anders moet nadenken en schrijven. Dat wilde allemaal niet erg lukken en mijn pc hield er ook nog eens mee op. Heb al mijn energie bij elkaar geraapt en ben naar het strand vertrokken met mijn andere huiswerk. Het strand doet altijd goed – de golven, de geluiden, de zeelucht. Maar mijn humeur werd er maar tijdelijk beter van.


Vrijdag het leukste college van de week gehad, Aboriginal Art, Language and Culture, wat dit keer een spraakles Warlpiri (een van de 250 talen gesproken door Aboriginals) betrof. Maar eenmaal thuis gekomen ging het met mijn gevoel weer bergafwaarts. Dit weekend stond een tripje naar de Blue Mountains gepland, waar ik erg veel zin in had, maar dat werd op het laatste moment afgeblazen. Dit betekende wel weer dat ik meer tijd op het strand kon doorbrengen en zonder al te veel stress aan mijn essay en ander werk kan werken. Das best fijn. Zaterdagochtend dus meteen druk aan de slag gegaan met het essay en tegen vijven toch maar naar het strand gegaan in de hoop mijn humeur op te krikken. Ik heb hier een nieuw soort eenzaamheid ontdekt. Het is hier geweldig, de natuur, de omgeving, de mensen. Maar toch. Het is anders als je dat niet met je vrienden en familie kan delen. Natuurlijk ken ik hier wel genoeg mensen en ik ben niet dood op sociaal vlak, toch mist er iets. En ik denk dat ik gevoelsmatig een terugklap heb gehad wat betreft de laatste weken. Want als je dat opsomt is er best wel wat gebeurd, en ik verwerk altijd achteraf pas dingen… Maja, shit happens en ik ga niet lopen klagen want ik heb het hier aan de andere kant van de wereld nog steeds naar mijn zin.

En nu heb ik Borsato in mijn hoofd “Morgen zal het beeeeeeeter zijn”. Let’s hope so. Op naar het strand maar weer, bepakt en bezakt met huiswerk.